Historia
parafii
Historia parafii
Rozwój Sępolna (niem. Zimpel) był konsekwencją przyłączenia wsi w roku 1924 do Wrocławia. Na Sępolnie przewidziano mieszkania dla blisko dziesięciu tysięcy osób. Założenia urbanistyczne i rozplanowanie infrastruktury nowo powstałego osiedla było wręcz wzorcowe, o czym świadczy choćby wielokrotne publikowanie planów w niemieckich podręcznikach dla architektów. Wyjątkowości tego terenu dopełniał istniejący już park Szczytnicki, stanowiący dawną własność rodową właścicieli Szczytnik, książąt Hohenlohe-Ingelfingen. W strukturze kościelnej Sępolno początkowo należało do parafii pw. Świętego Krzyża, usytuowanej na wrocławskim Ostrowie Tumskim. Inicjatywę utworzenia odrębnej, samodzielnej parafii podjął proboszcz świętokrzyski, ks. Johannes Dittrich. Powołał komitet, który 25 marca 1925 r. postanowił o odłączeniu Sępolna od dotychczasowej parafii i budowie kościoła. Rozpoczęły się formalne starania. Strona kościelna widziała zasadność tego wniosku, gorzej było z ówczesną władzą państwową. Ostatecznie rada miasta zatwierdziła pomysł i w roku 1927 sprzedała odpowiedni teren – plac u zbiegu obecnych ulic Monte Cassino i Dembowskiego. Na plebanię i klasztor sióstr Służebniczek NMP przekazano dwa najbliższe domy w zabudowie szeregowej po stronie kościoła (przy dzisiejszej ul. Monte Cassino). Pozwolenie na rozpoczęcie budowy świątyni wydano jednak dopiero w 1929 roku. Władze państwowe ociągały się z podjęciem odpowiednich decyzji, gdyż Republika Weimarska, mówiąc oględnie, niechętna była kościołowi katolickiemu.
Niedzielne i świąteczne nabożeństwa katolickie odprawiano na Sępolnie już od początku 1926 roku. Najpierw w drewnianym baraku szkolnym, a od 1928 roku – w sali szkoły (wybudowanego w 1927 r. obecnego Zespołu Szkół nr 9 przy dzisiejszej ul. Krajewskiego 1). Dopiero w budynku plebanii powstała stała kaplica (mogła pomieścić ok. 150 osób). Poświęcił ją 15 listopada 1929 r. pierwszy administrator parafii Świętej Rodziny, ks. kan. Josef Kramer. Od tamtego dnia katolicy z Sępolna mogli codziennie uczestniczyć w sprawowanej Mszy Świętej.
Budowę świątyni rozpoczęto 1 kwietnia 1930 roku. Kwotę stu tysięcy ówczesnych marek przekazał na ten cel sam ks. kardynał Adolf Bertram. Rozprowadzano też cegiełki w postaci kartek pocztowych oraz ceramicznej płaskorzeźby przedstawiającej Świętą Rodzinę. Uroczystość wmurowania kamienia węgielnego w ścianę prezbiterium celebrował w dniu 25 maja 1930 r. wikariusz generalny biskupa Wrocławia, ks. dr Alfons Blaeschke. Konsekracji ukończonego kościoła 30 listopada 1930 r. dokonał sam metropolita wrocławski ks. kardynał A. Bertram. Godny uwagi jest fakt, że budowa kościoła trwała zaledwie osiem miesięcy! Świadczy to o wielkiej determinacji budowniczych.
Projektantem kościoła był wrocławski architekt Kurt Langer. Budowla mieści ok. półtora tysiąca osób. Ma układ bazylikowy, trójnawowy, przypominający świątynie starochrześcijańskie z ciągiem arkad naw bocznych. Sufity zamknięte są drewnianymi, płaskimi stropami. Wieża naśladuje romański westwerk o szerokości nawy środkowej. Sama konstrukcja świątyni jest wykonana z żelbetonu, który obłożono cegłą klinkierową. Elewacja kościoła nawiązuje do licowania budynków publicznych Wrocławia z lat dwudziestych ubiegłego wieku (np. Poczty Głównej).
Z lewej strony głównego wejścia usytuowano kaplicę chrzcielną (po soborze watykańskim II chrzcielnicę przeniesiono w miejsce ołtarza w nawie po prawej stronie kościoła). W ołtarzu głównym widnieje mozaika wykonana w Monachium wg projektu tamtejszego artysty Antona Fliegla. Przedstawia scenę znalezienia dwunastoletniego Jezusa w świątyni jerozolimskiej.
Bezpośrednio przed prezbiterium, po jego obydwu stronach umieszczono drewniane, polichromowane figury: Najświętszego Serca Pana Jezusa i Najświętszego Serca Maryi, dłuta B. Tschoetschela. Lewą boczną nawę zamyka ołtarz poświęcony św. Antoniemu Padewskiemu, w prawej w tym samym miejscu zawisł duży krucyfiks. Godne uwagi są również wykonane w technice mozaikowej stacje Drogi Krzyżowej (także proj. A. Fliegla). Cechują się dużym wyczuciem misterium Męki Pańskiej.
Na wieży kościoła zawisły cztery spiżowe dzwony, poświęcone przez ks. kanonika Michaelisa w dniu 12 października 1930 roku. Podczas II wojny światowej, a dokładnie w roku 1942, trzy zarekwirowano na potrzeby przemysłu zbrojeniowego. Pozostawiono tylko najmniejszy (o masie 260 kg) – „Jan Chrzciciel”. Tamtą stratę uzupełniono dopiero na jubileusz siedemdziesięciopięciolecia powstania parafii.
Na chórze umieszczono czterdziestogłosowe organy, wybudowane przez firmę Rieger z Jägerndorf (obecnie Krnov w Czechach). W owym czasie był to jeden z najnowocześniejszych instrumentów we Wrocławiu.
Po zakończeniu II wojny światowej Wrocław wrócił w granice Polski. Duchowieństwo polskie i niemieckie w tym trudnym, przejściowym okresie uzupełniało się w sprawowaniu kultu i remontach świątyń. Tak było też w przypadku kościoła Świętej Rodziny. Na początku 1945 roku budowla uległa poważnemu uszkodzeniu – bomba zniszczyła dach, strop nawy głównej, pokrycie wieży i okna. W czerwcu 1945 roku ks. proboszcz Franz Fritsch wraz z niemieckimi parafianami podjął prace remontowe. Kontynuował je i zakończył pierwszy polski duszpasterz, redemptorysta ojciec Marian Pirożyński – wikariusz kooperator dla coraz liczniejszej rzeszy polskich wiernych. Jego nominację w dniu 3 września 1945 roku podpisał administrator apostolski ks. Karol Milik.
Wiosną 1946 r. pierwszym polskim proboszczem mianowano ks. Piotra Jaroszka. Spośród powojennych włodarzy parafii chciałbym wyróżnić zwłaszcza dwóch: ks. prałata Eugeniusza Tomaszewskiego i ks. prałata Stanisława Pikula. Posługiwali tu najdłużej. Pierwszy w latach 1961–1978, drugi 1978–2002. To im parafia zawdzięcza najwięcej.
Kościół ustanowiony przez Jezusa Chrystusa żyje i działa dziś głęboko zakorzeniony w ludzkiej społeczności dzięki strukturom parafialnym. To one powinny stać się otwarte dla wszystkich wierzących jak rodzinny dom. Papież Jan XXIII mówił wprost, że parafie są „źródłem tryskającym pośrodku osady, do którego wszyscy mieszkańcy przychodzą ugasić pragnienie”.
Wspólnoty te – choć czasem nieliczne i ubogie, niekiedy rozproszone na rozległych obszarach albo zagubione w ludnych, pełnych chaosu dzielnicach metropolii – nigdy nie są tylko strukturami związanymi z terytorium czy budynkiem, ale raczej „rodziną Bożą ożywianą duchem jedności” oraz „domem braterskim i gościnnym”. Ich zadaniem i celem jest budowanie jedności na gruncie „wspólnoty eucharystycznej”, będącej żywym źródłem jej wzrostu i sakramentalnym węzłem doskonałej komunii z całym Kościołem (por. Jan Paweł II, adhortacja Christifideles laici). Podobnie jak istnieje „Święta Matka Kościół”, tak też istnieje „Święta Matka Parafia”. Wprawdzie mało o tym myślimy, ale tak jest. W strukturach parafii żyje Bóg wcielony – Jezus Chrystus. To On przez biskupa i duszpasterzy chrzci, naucza, omywa z grzechów, jednoczy z Ojcem i braćmi (w wierze), nieustannie uczy prawd bożych, obdziela swym Ciałem. Celem istnienia parafii jest rodzenie świętości w ludziach (por. ks. kard. Stefan Wyszyński).
